تمامیت‌خواهی یا توتالیتاریسم (به انگلیسی: Totalitarianism) اصطلاحی در علوم سیاسی‌است که برای توصیف حکومت‌هایی می‌رود که در آن‌ها جهان‌بینی کل‌گرایی ارائه می‌شود و مردم می‌بایست به اصول عقاید سیاسی حکومت اعتقاد داشته باشند.حکومت‌های تمامیت‌خواه اغلب یک‌حزبی هستند یا تمام احزاب به یک ایدئولوژی متعهد هستند. در حکومت تمامیت‌خواه، یک فرد دیکتاتور رهبری احزاب را بر عهده دارد، و افرادی که دشمن نظام سیاسی دانسته می‌شوند، مجازات می‌گردند. از دیگر ویژگی‌های حکومت تمامیت‌خواه، کنترل انحصاری سازمان‌های اقتصادی، رسانه‌های همگانی و ارتش است.در حکومت‌های توتالیتر، تمرکز و تراکم قدرت باعث ایجاد انسداد اجتماعی می‌شود و افراد ممکن است به خاطر عقایدشان کشته یا زندانی شوند.
در این‌گونه حکومت‌ها دولت تقریباً بر تمام شئون زندگی عمومی و رفتارهای خصوصی شهروندان نظارت و کنترل دارد.به تعریف سیاست‌دانان برجسته، یک دولت تمامیت‌خواه، می‌کوشد تا همه جمعیت زیر دست خود را برای تحقق بخشیدن به اهداف دولتی بسیج کند و فعالیت‌هایی که همسو با این اهداف نباشند؛ از جمله فعالیت‌هایی مانند تشکیل اتحادیه‌های کارگری، نهادهای مذهبی تأئیدنشده از سوی دولت یا احزاب سیاسی مخالف؛ تحمل نمی‌شوند. تمامیت‌خواهی مفهوم عامی است که مفاهیمی چون نازیسم، فاشیسم، مائوئیسم، لنینیسم را نیز در برمی‌گیرد.افلاطون در جمهوری، حکومت توتالیتر را از بهترین انواع حکومت دانسته‌است.استالین واژه تمامیت‌خواه را برای توصیف حکومتش به کار برد. حکومت استالین در شوروی، هیتلر در آلمان، پولپوت در کامبوج، موسولینی در ایتالیا از مهم‌ترین حکومت‌های تمامیت‌خواه هستند.
تعریف
نظامی سیاسی که در آن، حکومت تقریباً تمام جنبه‌های زندگی عمومی و خصوصی افراد را کنترل می‌کند. رژیم‌های توتالیتر اغلب خودشان را با حفظ قدرت سیاسی، با استفاده از یک ایدئولوژی فراگیر رسمی و تبلیغات فراوان حکومتی از راه رسانه‌هایی که عمده آن‌ها در انحصار دولت است، برقراری کیش شخصیت (مقدس کردن یک نفر در راس حکومت) محدود کردن و ممانعت از بحث آزاد و نقد حاکمیت ، استفاده از فضای سانسور و استفاده از تاکتیک‌های ایجاد رعب، مستقر می‌کنند.
علایم تشخیص یک حکومت توتالیتر
1. . بسته شدن روزنامه‌های منتقد حکومت.
2. . وجود سانسور شدید در تمام ابعاد، از جمله اطلاعات، رسانه‌ها، مطبوعات، کتاب.
3. . زندانی شدن افرادی که از حکومت انتقاد می‌کنند.
4. . پناهندگان سیاسی فراوان در کشورهای دیگر.
5. . اقتصاد دولت مدار.
6. . وجود رهبری مقتدر و اغلب کاریسماتیک در راس حکومت.
7. . شخصیت پرستی
8. . وجود ایدئولوژی فراگیر رسمی و حکومتی که همه چیز با آن سنجیده می‌شود.
9. . سرکوب شدن حقوق اقلیت‌های سیاسی، مذهبی، قومی.
10. . قرار داشتن انحصار رسانه‌های فراگیر، از جمله رادیو و تلویزیون، در اختیار دولت.
11. . دولتی بودن تمام نظام‌های ارتباطی، از جمله پست، تلفن، تلگراف، (و جدیداً اینترنت).
12. . مقدس شماری آرمان‌های رسمی حاکمیت.
13. . برخورد سبعانه و بی‌رحمانه با مخالفان حکومت.
14. . محدود شدن آزادی‌های فردی، به ویژه آزادی بیان.
